Upór, pokora, szacunek i cierpliwość… Przewodnik dla bohaterów, Ola Turant

Zanim zdecydowałam się na kurs Black Belt, zajmowałam się projektami ciągłego doskonalenia w obszarze produkcji.  

Nie porzuciłam „normalnego życia”, w sensie życia zawodowego oczywiście. Uważam, że normalizacja mojego życia zawodowego zaczęła się dopiero w trakcie kursu. Kiedyś, planując studia doktoranckie, ktoś opowiedział mi o kursie Six Sigma Black Belt jako dobrej alternatywie. Kolega, który wtedy wskazał mi tę możliwość rozwoju zawodowego był „jakościowcem” i pamiętam jego bardzo rzeczową argumentację. Przyszedł odpowiedni moment – jeden telefon do Akademii i byłam zapisana na kolejną edycję. Była piękna jesień 2009 roku… 

Byłam bardzo ciekawa i z niecierpliwością czekałam na pierwszą sesję. Zero wątpliwości, dużo dobrych przeczuć. Mam dobrą intuicję 🙂 Wiedziałam, że to jest to. 

Największym problemem była kultura organizacji, w której wtedy pracowałam, dlatego największym wyzwaniem było „przecieranie szlaków” i zaproszenie innych do współpracy. Pokonanie uprzedzeń, strachu, podejścia opartego na wskazywaniu winnych, a nie rzeczowego rozwiązywania problemów. Nie miałam Sponsora świadomego swojej roli, nie mówiąc o Championie. Doskwierała mi samotność, ale poczucie sensu tego, co robię, było silniejsze i motywowało. Zresztą tak jest do dzisiaj.  

Miałam swoją wewnętrzną koalicję – przyjaciół po dzisiejszy dzień – którzy bardzo we mnie wierzą. Bacznie obserwowali, co robię, wysłuchiwali, ocierali łzy, i przypominali mi kim jestem, dodawali odwagi, siły, otuchy (Haniu – dziękuję!)  Wtedy byłam też świeżo upieczonym coachem ICC – pomogła mi świadomość własnych wewnętrznych zasobów i możliwości, tego kim jestem i co jest dla mnie najważniejsze. Wzięłam sprawy w swoje ręce i postanowiłam że się nie poddam. I tak się stało. 

Jeśli chodzi o cechy osobiste – jestem bardzo uparta i łatwo się nie poddaję. Pomaga mi też wrodzona ciekawość i dobre relacje z ludźmi. Poczucie humoru jest zbawienne i ratuje z każdej opresji. Jeśli dodamy do tego spory dystans do siebie – można przetrwać dosłownie wszystko.  

Bardzo ważną cechą jest pokora i szeroko pojęty szacunek – dla siebie i innych. Na ścieżce Black Belta łatwo potknąć się o własne ego i wysokie mniemanie o sobie. Upadek jest bolesny i trudno się po nim podnieść.  

Warto też uzbroić się w cierpliwość. Realnie pierwsze projekty nie kończą się po 3 miesiącach, chyba że kończą się w połowie… .Na efekty swojej pracy trzeba po prostu poczekać. Dzisiaj to niemodne, wszystko chcemy mieć szybko. Dlatego trzeba przestawić myślenie i zwolnić. Regularne spotkania, konsekwentnie realizowany plan, dokładnie i krok po kroku. To naprawdę działa. 

Pamiętam jedno ze spotkań projektowych, które było totalną klapą, od początku coś wisiało w powietrzu. Nie wytrzymałam i podziękowałam Zespołowi po jakichś 15 minutach. Po spotkaniu poprosiłam największego „hamulcowego” o rozmowę. Okazało się, że to on powinien zostać liderem, bo jako technolog najbardziej zna się na procesie. Więc poszło o władzę 🙂

Te i podobne spotkania nauczyły mnie lepszej pracy z ludźmi – otwartej komunikacji, wyjaśniania na początku, kto jest kim w projekcie i dlaczego. Nauczyły mnie też w pewnym momencie odpuszczać i oddawać prowadzenie temu, kto akurat przejmuje w sposób zupełnie naturalny funkcję Lidera. Bo to tylko rola, i jak się okazuje – przechodnia. Była to oczywiście kolejna lekcja pokory i zrozumienia innych. Kolega został v-ce liderem, projekt skończył się sukcesem.  

Traktować projekt jak przygodę, ciekawą podróż w nieznane na którą zaprasza się kilka osób i tworzy z nimi Zespół. Wtedy po prostu wstyd zawracać. Serio. 

U mnie działa odpowiedzialność za innych i znowu wrodzony upór. Ciemno? I tak znajdziemy drogę. Pod górę? Super, poćwiczymy mięśnie. Iść gdziekolwiek – ale iść. Zatrzymywać się, ale nie stać. Stagnacja i bezruch działają na mnie fatalnie. Im dłużej trwa projektowy „przystanek” lub odraczanie tematu na później, tym mniejsze szanse na podjęcie go z powrotem. Warto trzymać tempo, nawet jeśli kolejne spotkanie ma być powtórką poprzedniego, bo stoimy w miejscu… . 

Myślę, że ważna jest też wiara w ludzi, w nasz Zespół i nie przyjmowanie całej odpowiedzialności za projekt na siebie. Według mnie to objaw pychy – „wiem najwięcej, więc wszystko w moich rękach”. Wcale tak nie jest. Ludzie mają niesamowitą wiedzę, często kluczową dla rozwiązania problemu. Trzeba spuścić z tonu i zamiast kolejny raz opowiadać o DMAIC – zacząć słuchać.  

Uspokoiłam emocje. Nauczyłam się myślenia i postrzegania rzeczywistości w kategoriach słynnych już: liczb, danych i faktów. Zamieniłam przymiotniki na liczebniki, opinie i przypuszczenia na fakty. Odkryłam na nowo i doceniłam własną kreatywność.  Inaczej rozmawiam o problemach, inaczej planuję ich rozwiązywanie.  Nauczyłam się dokładniej słyszeć innych i jeszcze bardziej szanować cudzy punkt widzenia i odmienne zdanie. Poczułam, czym tak naprawdę jest współpraca i odkryłam jej wartość. Nauczyłam się, jak dalekie potrafią być słowa od czynów i że ważne jest nie tylko co kto robi – ale przede wszystkim, kim jest.  

I wreszcie – nauczyłam się i uczę się dalej oddzielać to na co mam wpływ od tego, na co wpływu nie mam i nie zmienię. To przynosi ulgę i wzmacnia poczucie sprawstwa, choć ograniczonego.  Na to kim dzisiaj jestem miało oczywiście wpływ wiele różnych czynników, ale Kurs Six Sigma ma w tym swój spory udział… 

Żeby ćwiczyć cierpliwość  i nie bać się statystyki 🙂

Po prostu uczyłam się i powtarzałam cały materiał, krok po kroku. Dzisiaj pewnie zrobiłabym tak samo. Według mnie nie ma „złotych recept” ani na projekty, ani na certyfikację. Jedno i drugie wymaga sporo pracy. I są rozciągnięte w czasie. Na pewno pomaga uczenie się na bieżąco. Potem to tylko kwestia przypomnienia.  

Z jednej strony dała mi więcej poczucia własnej wartości, z drugiej strony nauczyła pokory. Z pewnością dojrzałam zawodowo – zarówno, jeśli chodzi o kompetencje twarde, jak i miękkie. Przyniosła nowe relacje, znajomości i przyjaźnie, które trwają do dziś. Nauczyłam się jeszcze większej wiary w ludzi i lepsze jutro. I tego, że nie można się poddawać, a sukces czy porażka często mają początek w naszej głowie i nastawieniu.  

Dzielę się z innymi tym, czego nauczyłam się sama i pokazuję że niemożliwe może stać się możliwym. Wspieram kolegów, ale i młodsze koleżanki na ich drodze do sukcesu, nie tylko zawodowego. Pokazuję, że można być mamą, prowadzić ciepły, dobry dom, ale i spełniać się zawodowo, realizować swoje pasje w pracy, wnosić wiele wartości w środowisko biznesowe.  

Z ciekawością spoglądam w przyszłość. Mam nadzieję, że przyniesie coraz więcej projektów, które będę realizować sama, ale i tych, które będę wspierać. Na horyzoncie nowe wyzwania, o większej skali i bardziej złożone.

Nazywam się Aleksandra Turant. Pracuję w branży motoryzacyjnej na stanowisku CPI Global Managera. Od 10 lat jestem praktykującym Black Beltem. Prowadzę szkolenia. Lubię ludzi. Lubię to, co robię. Jestem mamą Kuby i Isi.