O Six Sigma napisano już naprawdę wiele. Głównie w superlatywach. Program ten od czasu swojego powstania w połowie lat 80. przeszedł swoją drogę od innowacji (kilku to miało i zaskakiwało) do standardu (jak tego nie masz, to daleko nie zajedziesz).

Co mają hipopotamy do pingwinów, a pingwiny do ryb? I gdzie w tym wszystkim jest człowiek?

Wszystko, co chcesz wiedzieć o certyfikacji, a boisz się zapytać oraz dlaczego wcale nie jest tak łatwo obronić się w naszej Akademii, z czego jesteśmy dumni.

Bezpośrednim impulsem do napisania tego krótkiego tekstu było spotkanie u jednego z Klientów, na którym mój rozmówca żalił się na osobę Six Sigma Program Managera, który jest podobno „całkowicie odrealniony”. Niestety, nie pierwsza to taka rozmowa i z pewnością nie ostatnia…

Jest to powszechne pytanie zadawane zarówno przez managerów jak i samych liderów. I w wielu firmach, odpowiedź na to pytanie jest często błędna. Błędna, to znaczy – zbyt prosta.

Spełnia się jako tata, a w firmie sprawuje pieczę nad wieloma zespołami. To urodzony “strateg operacyjny”. Musiał wyjść ze swojej perspektywy, żeby wejść w nowy etap w swojej organizacji. Wyniki przerosły oczekiwania. A to dopiero początek.

To człowiek faktów doceniający idee. Uwielbia ruch, który na sporcie się nie kończy. Szybko po szkoleniu ruszył z certyfikacją na Black Belta. Tak jak łączy crossfit i bieganie, lubi łączyć Six Sigma z Lean Manufacturing. W wywiadzie opowiedział nam o szczegółach swoich projektów oraz zmianie perspektywy w zarządzaniu zespołem.

To człowiek renesansu. Zarządza, trenuje i konsultuje. Zdrowy rozsądek stawia na pierwszym miejscu. Równocześnie jest entuzjastą empatii, motywacji i działania. Najczęściej można spotkać go na rowerze i LinkedInie. Pawła projekty, to jeden z dowodów na to, że Six Sigma sprawdza się nie tylko w produkcji.